काजी र ट्यापे मेरा ११\१२ पढ्दा का साथी। दुबैजाना क्लासमा भन्दा चिया पसलमा बडी भेटिने। म कलेजको गेट तिर जादै गर्दा परैबाट बोलाउथे- 'ओ जिग्री क्लास मा सबैभन्दा पैला पुग्नेलाई पुरस्कारको ब्यवस्था छैन क्यारे आउ एक्छिन बस'।
क्लास जान ढिलो होला भनेर म सकेसम्म टार्ने कोशीस गर्थें।
'तिमिहरु चुरोट खान बस्या त हौ नि! मलाई झ्याउ लाग्छ म क्लास नै जान्छु'।
'होइन हो ज्ञानी! तिमीलाई चै कस्ले चुरोट खान बोलाछ र? त्यो त हामीलाई नै पुग्दैन। तिमी त चिया खाउ चिया। चुरोट त प्लिज खान्छु नि देउ न देउ भनेनी दिन्नम के'
मलाई जान कर लाग्थ्यो। मलाई चुरोट खाने मान्छे खराब हो तेस्ताको संगत गर्न हुन्न भन्ने कैले नि लागेन। गफमा भुलाउछन क्लास को टाईम उड्ला भन्ने मात्रै पिर हुने हो। एक्छिन बसेर चिया सिया खाँदा फर्स्ट क्लासको ५\७ मिनेट त उडाइदिहाल्थे केटाहरु।म हतार हतार क्लास तिर कुद्थेँ। सर तिर नहेरिकन घोसे मुन्टो लार पछाडि गर बस्थेँ। सुरु सुरुमा त तिमीहरु पनि हिन न भन्थेँ तर खास्सै पार नलाग्ने देखेर भन्न छोडें। उनिहरुलाई मन लागे कैले आइपनी हाल्थे कैले बाहिर बाटै घर जाने बेला हुन्थ्यो। काजी र मेरो घर एकैतिर भकोले हामी सँगै घर जान्थ्यौ ट्यापे पनि आफ्नु घरतिर लाग्थ्यो। म सबैकी ज्ञानी उनिहरु सबैका बदमाश। हामीलाई सँगै देख्दा कोइ हास्थे कोइ अचम्म मान्थे कोइ गाली गर्थे। मलाई असर गरेन तेस्ले किनकी बुवालाई हाम्रो मित्रतासँग कैले आपत्ति भएन। तेती भये मलाई पुग्ने।
केही पछी म पढ्न काठमाडौं आएँ। म घर पुगेपछी पैलो काम उनिहरुलाई फोन गर्ने हुन्थ्यो। उनिहरु पनि उडेर आइपुग्थे मेरो घर। काजीले बिहा गरो। ट्यापे र म हौसेर जन्ती गयौँ। भाउजु पनि फेरी ठ्याक्कै हाम्रै ग्रुपमा मिल्ने खाल्की आइदिनुभो झन रमाइलो भो। पछी ट्यापे बिदेश गयो, म आफ्नै पढाईमा काजी र कजिनी आफ्नै घर गृहस्तीमा ब्यस्त भैयो।
अस्ती घर गको बेला काजी आफ्नु सानु छोरो लेर भेट्न आयो। म तिर देखार 'तेरो बाउको जिग्री हो नमस्ते गर् मोरा' भनो। फुच्चेले पनि सानु स्वरले 'नमस्ते भनेर लजार बाउको पछाडि गर लुको। मलाई खुशी लागो......
.jpg)